Het einde van een langdurige vriendschap

Niemand had me voorbereid op hoeveel pijn het kan doen om een langdurige vriendschap te verliezen.

We weten allemaal hoe verdriet eruitziet na een relatiebreuk, een scheiding of een overlijden. Daar is ruimte voor. Mensen sturen bloemen, bieden troost en luisteren.

Maar als een vriendschap langzaam uitdooft — zonder ruzie, zonder grote woorden — dan blijft het vaak stil. Je voelt het wél, maar je weet niet goed wat je voelt, laat staan wat je ermee aan moet.

Je verliest op dat moment niet alleen een goede vriend(in), maar ook:

• gedeelde herinneringen
• toekomstige fun & ondersteuning
• en zeker een stukje van jezelf

Het einde van een langdurige vriendschap is niet zomaar “jammer” of “zonde” — het is pure rouw. Het doet verdomd zeer, en ik heb het zelf ervaren.

Mijn eerste pijnlijke ervaring

Door mijn reizen naar Australië en Canada — beide keren een jaar backpacken — ontstond er langzaam maar zeker afstand tussen mij en mijn vriendengroep van toen.

Niet omdat er iets misging. Er was geen ruzie, geen drama. Maar gewoon: het leven. Andere keuzes. Nieuwe paden. En ineens besef je… we horen niet meer bij elkaars verhaal.

Achteraf snap ik het. Iedereen groeit, ontwikkelt zich, bouwt aan een eigen toekomst.

Maar op dat moment voelde het als een stil verlies. Een verdriet dat nergens écht thuishoort. Geen schouderklopjes, geen rituelen. Alleen die stille pijn van iets dat ooit zo vertrouwd was — en er nu niet meer is.

In deze blog neem ik je daarom mee door wat er allemaal komt kijken bij het loslaten van een langdurige vriendschap: van rauwe emoties en twijfels tot concrete vormen van zelfliefde en heling.

Je mag alles voelen

Verdriet. Boosheid. Schuld. Verwarring. Je mag het voelen. Alles.

Zelfliefde begint met ruimte maken voor wat er is — ook als het rauw en rommelig is. Het einde van een vriendschap is een verlies. Punt. En net als bij elk rouwproces mag het even duren voor je het een plekje kunt geven.

Dus als je nu denkt:

• “Waarom doet dit zóveel pijn?”
• “Had ik het kunnen voorkomen?”
• “Was ik niet leuk genoeg?”

Weet dan: die gedachten zijn normaal. Echt waar. Je bent niet gek of zwak.

Maar onthoud ook dit: die gedachten zijn geen feiten. Je hoeft er niet alles van te geloven. Je hoeft jezelf er niet in te verliezen.

Twijfel en zelfkritiek horen erbij (maar zijn niet de baas)

Toen ik merkte dat de connectie met mijn oude vrienden vervaagde, ging ik mezelf afvragen:
“Heb ik dit gedaan? Had ik harder moeten proberen? Was ik te veel veranderd?”

Die vragen zijn menselijk. Twijfel en zelfkritiek zijn onze automatische reacties op verlies. We zoeken naar een verklaring, naar controle. Maar zelfliefde betekent óók: jezelf vasthouden in plaats van jezelf aanvallen.

Je hoeft niet alles op jezelf te betrekken. Soms is het gewoon… zoals het is.

Praktische vormen van zelfliefde in deze periode

Het klinkt mooi: “Wees lief voor jezelf.” Maar hoe dóe je dat als je hart breekt?

Hier zijn een paar concrete manieren die mij hebben geholpen en misschien ook jou kunnen helpen:

Schrijf een brief aan jezelf

Vertel jezelf wat je hebt gegeven in deze vriendschap. Waar je trots op bent. Wat het jou geleerd heeft. Geef jezelf erkenning.

Doe een afscheidsritueel

Steek een kaarsje aan. Leg een symbool van de vriendschap op een mooie plek. Spreek hardop uit wat je loslaat en wat je meeneemt.

Gun jezelf iets wat jullie samen deden

Gingen jullie altijd samen koffie drinken? Ga alsnog — maar neem jezelf mee. Ervaar dat je het ook alleen waard bent.

Eer de herinneringen zonder jezelf vast te zetten

Je mag terugdenken aan fijne momenten. Je mag glimlachen. En tegelijk jezelf toestemming geven om verder te gaan.

Zelfliefde betekent niet dat het geen pijn mag doen. Het betekent dat je jezelf niet laat vallen in die pijn.

Vertrouw erop dat het een plekje krijgt

Het gemis voelt misschien nu nog rauw en scherp. Maar er komt een moment dat het zachter wordt. Niet omdat je vergeet — maar omdat je langzaam leert dragen wat eerst te zwaar leek.

Misschien leer je door dit afscheid en het loslaten iets over je grenzen. Over je verlangens. Over wat je écht nodig hebt in verbinding. Over wie jij aan het worden bent.

En ja… dat kan best pijnlijk zijn. Maar loslaten en afscheid nemen is géén teken van opgeven — het is een teken van groei.

Tot slot: een zachte herinnering

Misschien voelt het nu alsof je iets belangrijks bent kwijtgeraakt. En dat is ook zo. Het einde van een langdurige vriendschap laat sporen na.

Maar weet ook dit:

Om een groter deel van jezelf te ontdekken, moet je soms eerst een klein deel van jezelf verliezen.

Wat je nu loslaat, maakt ruimte voor iets nieuws. Voor wie jij aan het worden bent.
Voor verbindingen die écht passen bij de persoon die jij vandaag bent — en morgen verder mag groeien.

Wees zacht voor jezelf. Je bent aan het helen. En dat is ook een vorm van liefde.

Deze blog is onderdeel van TheArtOfSelf.Love
Jouw bron voor zelfliefde, intimiteit en seksuele energie.