De Zweethut: een reis die ik niet zag aankomen
Als je me een paar jaar geleden had gevraagd of ik (helemaal vrijwillig) vier uur lang in een donkere, bloedhete hut zou zitten met 25 mensen, had ik je waarschijnlijk uitgelachen en ‘nee’ gezegd.
Maar toch gebeurde het. Mijn eerste Zweethut ervaring!
Wat is een Zweethut eigenlijk?
De Zweethut is een eeuwenoud ritueel dat zijn oorsprong vindt in onder andere de inheemse culturen van Noord- en Zuid-Amerika. Het is bedoeld als een reiniging — fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel.
In een hut van dekens en takken worden gloeiend hete stenen binnengebracht. Water wordt over de stenen gegoten, waardoor er stoom en intense hitte ontstaat. Het ritueel bestaat uit vier rondes, elk met een eigen energie en betekenis. Samen vormen ze een symbolische reis door het leven.
Er wordt gezongen, gedeeld, gezwegen. En het is… intens. Echt intens. Maar ook bijzonder. Héél bijzonder.
Mijn eerste Zweethutervaring
De ceremonie vond plaats in Heerde. Toen ik aankwam, stond er nog niets — alleen een houten frame van wat later de Zweethut zou worden.
Samen met de groep begonnen we met de voorbereidingen en het opbouwen. Dekens over het frame, hout opstapelen, stenen klaarleggen en het vuur aanmaken.
De sfeer was rustig en gefocust. Je voelde aan alles dat er iets bijzonders ging gebeuren. En ik dacht duidelijk het verschil te zien tussen degenen die voor het eerst deelnamen (net als ik) en de mensen die al bekend waren met het ritueel.
Voor we de hut ingingen, verzamelden we in een grote Yurt voor een openingsceremonie. Daar zetten we onze intenties, begeleid door Zowie — een fijne, gedragen start die me hielp landen in het moment.
Tijdens deze ceremonie werd me rapé aangeboden — een sjamanistisch plantmedicijn dat via een pijpje in je neus wordt geblazen.
Rapé bestaat uit fijngemalen tabak en as van heilige planten. Het opent, zuivert en helpt je om in je lijf te zakken. En dat voelde ik ook echt gebeuren: m’n hoofd werd stil, m’n energie begon te stromen.
25 mensen, pikdonker en een innerlijke reis
Toen ik hoorde dat er 25 mensen in de hut zouden gaan, moest ik even slikken. De hut was echt niet groot, en het idee om urenlang in volledige duisternis, dicht op elkaar te zitten… tja, dat vraagt om echte overgave.
Eenmaal binnen werd het donker. Écht donker. Je zag werkelijk niets. Alleen bij het binnenbrengen van de stenen — zeven per ronde — zag je even wat licht, gevolgd door de roodgloeiende gloed van de steen in het midden van de Zweethut.
De eerste drie rondes zat ik op de tweede rij. Het was goed warm, maar als je een beetje sauna gewend bent, prima te doen. In de vierde ronde zat ik vlak voor de stenen. En dát was intens.
Er werd gezongen, er werden muziekinstrumenten gebruikt, er werd gedeeld en er was stilte.
Af en toe kwam ook agua de tabaco langs — een vloeibare vorm van tabak die je via de neus opsnuift. Het reinigt, opent en helpt je helder te voelen. Wat weer een extra dimensie gaf aan deze persoonlijke reis.
Maar eerlijk? Mijn grootste inzicht kwam voor mij niet ín de hut.
Mijn les kwam buiten de hut
Na de ceremonie verzamelden we ons weer in de grote Yurt, waar we de dag ook begonnen waren. Bij de entree van deze Yurt stond een enorm prachtig houten beeld van de Garuda, op een sokkel.
Garuda is een krachtig mythologisch wezen uit het hindoeïsme en boeddhisme — half mens, half adelaar. Hij is de eeuwige vijand van slangen, die symbool staan voor lagere energieën zoals angst, twijfel, begeerte en illusie.
Ik heb gelezen dat de Garuda symbool staat voor onder andere:
- Bevrijding van innerlijke beperkingen
- Overwinning op het ego of ‘de slang’ in onszelf
- Spirituele kracht, vrijheid, helderheid
- Wakker bewustzijn dat boven het aardse uitstijgt
Er was meer dan genoeg ruimte om erlangs te lopen. En toch stootte ik mezelf er twee keer aan.
De eerste keer was in de ochtend, direct bij ontvangst en binnenkomst. Toen deed ik er nog wat lacherig over en dacht: hoe krijg ik het nu weer voor elkaar om tegen zo’n groot beeld (groter dan ik, want het stond op een sokkel) op te lopen?
Maar de tweede keer was bij terugkomst, na de zweethut. En deze was goed raak. De snavel maakte een flinke kras op mijn onderarm — net niet bloedend, maar wel fel rood. Pijnlijk. En de afdruk bleef weken zichtbaar.
En ik wist direct: hier zit mijn les. Niet in de zweethut. Niet in de hitte. Niet in de duisternis. Niet tijdens het zingen. Maar hier. Bij Garuda.
Niet waar je het verwacht
Tot op de dag van vandaag probeer ik te achterhalen wat Garuda me écht wilde vertellen met deze ervaring — en die kras op mijn bovenarm.
Misschien wilde Garuda me iets heel eenvoudigs, maar krachtigs zeggen: “Let beter op.”
Niet alleen op fysieke obstakels, maar op wat ik soms misloop in het dagelijks leven:
- De signalen die ik negeer
- De grenzen die ik niet stel
- De keuzes die ik uitstel
- De situaties waarin ik mezelf kwijtraak
Of misschien wilde hij juist zeggen:
“Word wakker. Kijk waar je nog vastzit in oude slangen — angsten, overtuigingen, vermijdingen.”
Ik ben er nog niet helemaal uit wat deze ervaring mij uiteindelijk zal brengen.
Maar wat ik wél heb geleerd, is dit: Soms vind je hetgeen je zoekt niet op de plek waar je denkt dat je het zult vinden.
Ik verwachtte diepe emotionele lagen in de Zweethut. Misschien tranen, inzichten, oude pijn.
Maar wat ik kreeg, was iets totaal onverwachts. En precies daarom ben ik dankbaar voor deze ervaring.
Deze blog is onderdeel van TheArtOfSelf.Love
Jouw bron voor zelfliefde, intimiteit en seksuele energie